Dag 20 - 14 april - Ubud tempels

Al lummelend de dag begonnen ( ja, dat doen we ook wel eens 😉). Om 12 uur zijn we op pad gegaan met de chauffeur/gids/gastheer van onze accommodatie. Op zijn aanraden eerst naar Goa Gajah (Elephant cave). Persoonlijk vonden wij deze een beetje tegenvallen. 
Goa Gajah, ook wel Olifantengrot genoemd, is een grot die ligt ten oosten van Peliatan vlak bij Ubud. Het heiligdom dateert uit ten minste de 11e eeuw en is in 1922 ontdekt. Opvallend is de diversiteit aan hindoeïstische en boeddhistische elementen. Wat vooral wel mooi is zijn de gedetailleerde uitgehouwen stenen. In de grot werd je vooral bedwelmd door de wierook van de vele offers die daar voor de goden worden neergelegd.

De volgende stop brengt ons bij Gunung Kawi. Voordat je bij de entree bent wordt je aangeklampt door vooral Indonesische vrouwen, en soms ook mannen, die je van alles willen verkopen. Hun marketing strategie is het aansmeren van de Sarongs. Bij het bezoeken van een tempel ben je verplicht een sarong te dragen. Nu zit een leenmodel altijd bij de entreeprijs in. Maar ik kan niet ontkennen dat, met name, deze vrouwen aan keiharde verkoop doen. Ze raken je aan, leggen sarongs op je schouder, bieden koopjes aan, etc. En vooral ik ben daar nogal gevoelig voor😊. Frits gaat hier wat makkelijker mee om en ik zit vooral te stoeien met beleefd en respectvol blijven. Op de terugweg moet je weer langs al die kraampjes en was ik er zo klaar mee dat mijn, no thank you, er steeds knorriger en zonder glimlach uitkwam.

Op weg naar de tempel kwamen we traditioneel geklede vrouwen tegen met de manden die zij op hun hoofd dragen. ( zie video) 

Maar goed, de tempel was werkelijk prachtig en niet zo heel veel toeristen. Dit maakt echt zo veel verschil in hoe je het beleefd. Zo’n tempel moet je in alle rust ervaren, pas dan voel je het mystieke en de sereniteit die zo’n plek heeft.

Voor het bezoek aan de laatste tempel; Pura Tirta Empul waarschuwde onze chauffeur al dat het wel eens heel erg druk kon zijn daar met locals en toeristen. De tempel staat bekend vanwege het heilige water dat uit een nabij gelegen bron komt. Op 14 januari is er één van de vele ceremonies. Het is de dag van de reiniging/zuivering. Zowel toeristen als locals komen naar deze tempel om te bidden en het zuiverings ritueel te ondergaan. Je houdt je hoofd onder een straal heilig water. Hiermee spoel je alle belemmerende, negatieve gedachten weg en maak je je hoofd leeg. Op mijn vraag of de locals het niet storend vinden dat er zoveel toeristen zijn, waarvan de meest niet het hindoeïstische geloof aanhangen, was het antwoord: binnen het hindoeïsme is er ruimte voor andere geloven en iedereen is welkom. Binnen het hindoeïsme draait het om de goede karma. Balinezen geloven niet dat een mens terug kan keren als dier of plant, maar bijvoorbeeld wel als een nieuw familielid. Hoe het nieuwe leven zich dan afspeelt is afhankelijk van hoe de karma was voor zijn/haar dood.

Als afsluiting van deze dag rijden we door naar het mooie plaatsje Petula; het reigersdorp.

Rond zonsondergang komen hier duizenden reigers aanvliegen. De vogels nestelen zich in de bomen en brengen er de nacht door. Bij het aanbreken van de ochtend verlaten ze het dorp weer om op zoek te gaan naar eten. 

Het verhaal gaat dat de reigers - in het Balinees kokokan genoemd, zich vanaf 1965 in Petulu hebben gevestigd. Het begon met nog geen tien vogels, maar na verloop van tijd kwamen er steeds meer reigers bij. Er doen verschillende verhalen de ronde over de witte reigers van Petulu. Zo zouden de vogels dragers zijn van de zielen van overledenen. In 1965 vonden in Indonesië de massamoorden plaats op vermeende communisten.

Ook op het eiland Bali werden duizenden mensen gedood. Veel lichamen werden nooit gevonden of kregen nooit de uitvaartceremonie waar ze recht op hadden.

De bewoners van het dorpje Petulu hielden daarop ceremonies om het dorp te reinigen van kwade energieën. Niet lang daarna streken de eerste kokokan neer in Petulu. De vogels zouden dragers zijn van ronddwalende zielen die elke avond wilden terugkeren naar dit vreedzame dorp.

Al wachtende op de vogels werden we door drie meisjes uit het dorp getrakteerd op een ceremoniële dans. De meisjes oefenen om straks mee te kunnen doen aan de ceremonies. Ze leren de dansen op school, van hun moeders maar ook van een dansjuf. Ieder dorp heeft een overdekte verzamelplaats.  Hier vinden lessen voor de kinderen plaats: o.a. dans, karate maar ook de dorpsbijeenkomsten.

Onze chauffeur liet ons de voorloper van what’s app zien. Een stuk hout met een gleuf die als een soort klankkast functioneert. Door erop te slaan werden de dorpsbewoners bijeen geroepen. De verschillende tonen gaven het soort bijeenkomst aan.