Dag 11- 5 april - Baruman Nagari

Vandaag een dag met twee verhalen.

Het eerste verhaal is van Frits. En dat is een kort verhaal. Frits heeft deze dag, vanwege een (mogelijke) voedselvergiftiging vandaag maar 24 stappen gezet, van bed naar het toilet. De dag dus doorgebracht op een niet zo fijne hotelkamer. Gelukkig was daar wel op gezette tijden de moskee die zijn gezang liet horen😉

Mooie was dat Chauffeur’s en gids wel meeleefde en met goede tips kwamen. Traditionele gebruiken zoals: het kauwen van met gekookt water afgespoelde guava bladeren, het drinken van gemberthee ( beiden kreeg ik mee) tot traditionele medicatie; een buisje met tot poeder vermalen kruiden die volgens de verhalen er direct voor zouden zorgen dat je maag en darmen tot rust komen. En niet te vergeten eucalyptus olie om je buik mee in te smeren. 
 

Het tweede verhaal is mijn verhaal.
Met wat twijfels wel alleen op pad te gaan,  dit toch gedaan. Het Barumun Nagari Elephant Sanctuary op Sumatra stond hoog op het wensenlijstje van Frits, heel zuur dat hij niet kon gaan.  Mijn opdracht was genieten en heel veel foto’s en video’s maken, dit is gelukt😊

Eerst even kort wat over dit bijzondere opvangcentrum.

Mijn gids Gomak vertelde me het volgende: In 2004 kwam op Sumatra het verbod om olifanten in het circus te laten werken. Dat betekende dat er opvang gezocht moest worden voor een groot aantal dieren, die onmogelijk naar het wild terug konden keren. De eigenaar van het land, een palmolie plantage) waar het opvangcentrum gevestigd is, werd gevraagd of hij negentien olifanten wilde opvangen. De eigenaar wilde wat goeds terugdoen voor de natuur. Hij besloot experts op het gebied van olifanten in te schakelen en het te proberen.

In 2015 kwamen de eerste zes olifanten naar Barumun Nagari toe, allemaal ondervoed. “Na zeven maanden waren de dieren aangesterkt en vingen ze steeds meer olifanten op.  “Ook weesolifanten die afkomstig zijn uit de illegale houtkap en voormalig werkolifanten die ingezet werden door de gouvernement voor patrouilles . Er leven nu 10 olifanten in het centrum, die verzorgd worden door twaalf mahouts. Het doel is om de olifanten een gezond, gelukkig en zo vrij mogelijk leven te bieden. 
Het opvangcentrum heeft inkomsten nodig om te zorgen dat ze kunnen blijven voortbestaan en om plannen voor de toekomst door te voeren voor een nog beter welzijn voor de olifanten. Het kleinschalig aanbieden van ecotoerisme is hier onderdeel van. Het mooie van dit opvangcentrum is dat dit gedaan wordt met respect voor de olifanten, dus niet rijden op de olifanten, niet wassen, niet aanraken etc.

Gomak vertelde me dat het moeilijk is om bewustzijn te creëren bij de lokale bevolking over het belang van natuurbehoud en dat daar nog veel geduld en geld voor nodig is. En hulp vanuit de regering. 
 

Ik werd vanaf het hotel opgehaald voor mijn rit van bijna een uur naar het opvangcentrum. Het laatste half uur ging door kleine dorpjes en hobbelige wegen. Aangekomen in het centrum eerst een kop koffie en dan in een jeep op zoek naar de olifanten. De eerste twee die we tegenkwamen waren twee dames.

De olifanten staan in de nacht op een centrale plek. Ze moeten hier nog aan de ketting staan omdat er geen hek om het opvangcentrum heen staat. Dit is nog wel een wens voor de toekomst zodat ze ook in de nacht vrij kunnen staan. Overdag gaat iedere olifant op stap met zijn Mahout. De Mahout die ik sprak was al 25 jaar Mahout, eerst voor de gouvernement en sinds een paar jaar voor het opvangcentrum. Hij traint ook de nieuwe Mahouts. Heel bijzonder om te zien dat deze man de olifanten door en door kent, iedere beweging en ieder signaal van de olifanten vangt hij op. 
 

Naast de opvang van olifanten zijn ze ook een opvangcentrum voor de Sumatraanse tijger. Er zaten nu 3 wilde tijgers die ondervoed uit het regenwoud richting de stad gaan. Deze tijgers worden gevangen, laten ze weer aansterken en worden weer vrijgelaten. 

Het opvangcentrum grenst aan het national park…..einde van de dag reden we langs de grens van het regenwoud en kreeg ik als kadootje nog Siamangs en Hornbill’s te zien.

Het was een bijzondere dag met een klein donker randje. Enerzijds omdat Frits er niet bij was maar ook omdat ik met een dubbel gevoel zo’n dag beleef. Respect voor de mensen die zich zo ontzettend inzetten om de olifanten een goed pensioen te geven in een zo natuurlijk mogelijke omgeving maar ook soms wat verdrietig over wat deze dieren allemaal hebben meegemaakt en nooit meer in een natuurlijke kudde zullen leven.