Dag 10 - 4 april - Tuk Tuk/ Padan Sidempuan

Met het voetveer vanmorgen over het Tobameer naar het stadje Prapat gegaan. Daar wachtte Armen, onze chauffeur en gids, ons op. 

Een lange rit voor de boeg. Een rit dwars door de bergen over de Trans Sumatran Highway. Deze weg loopt van banda Aceh in het noorden van het eiland naar Bandar Lampung in het zuiden. De totale lengte is ruim 2500 kilometer. Highway is een groot woord. Al het verkeer moet over deze weg en het is maar 2 baans. Dit betekent dat het soms erg druk is. Inhalen is de enige manier om wat door te rijden en dat deed Armen ook. Dit leverde af en toe wel wat “oeh” geluiden van de achterbank op en met samengeknepen billen hoopte we iedere keer weer dat Armen op tijd de tegenligger zag of de gigantische kuilen in de weg. Een betere chauffeur hadden we ons niet kunnen wensen. Hij brengt ons steeds veilig overal heen en verteld het een en ander onderweg.

Vandaag een kleine 10 uur onderweg (215 km) met tussenstops. Zo zijn we bij een ananasplantage geweest.

De lokale markt in Balige was een ervaring op zich, voor ons maar zeker ook voor de lokale  bevolking. Ze willen zo graag contact met je. Wij waren echt een bezienswaardigheid en het ging als een lopend vuurtje over de markt dat wij er waren. 
Frits had nieuwe slippers nodig. We stonden even te kijken bij een kraam en werden direct aangesproken. Deze man trad op als tolk want hij sprak wel een klein beetje Engels. Nederlanders was hij ook bekend mee want hij kende van Basten en Gullit. De slipperverkoper wilde ons natuurlijk graag wat verkopen maar een Nederlandse maat 44 was niet alledaags. Na zijn hele voorraad overhoop te hebben gehaald was daar een maat 43. Frits moest passen en nog voordat hij zijn hele voet erin had riepen 3 mannen en een vrouw: “ ja! Past! Helemaal blij waren ze. De slipper was krap aan maar deze mensen teleurstellen was geen optie dus over tot verkoop. Na een beetje gepingeld te hebben (want dit verwachten zij) werden we het eens en hebben we de slippers 0,30 cent goedkoper gekregen. 
 

Ook nog langsgegaan bij een pindabranderij.

Zwaar werk. De pinda’s in de dop worden in een grote pan met zand gebrand. De mannen moeten constant blijven roeren.

Na het branden worden ze gesorteerd.

En zijn ze klaar voor de verkoop. 

Als laatste een stop bij de hotsprings. In dit gebied is veel vulkanische activiteit. Zo’n 10 jaar geleden was dit nog een onaangetast natuurgebied. De lokale bevolking maakte alleen gebruik van de natuurlijke bron. Nu 10 jaar later is het gebied enorm aangetast. Complete irrigatiesystemen om allerlei baden in de omgeving te verwarmen en rotswanden worden kapot gemaakt voor het gesteente. De plaatselijke bevolking is arm dus je kan het ze niet kwalijk nemen dat ze gebruiken wat de natuur geeft. Maar toch….er gaat wel wat verloren.

Rond 18:30 uur naderde we Padan Sidempuan. Vanwege de Ramadan mogen de moslims nu weer eten. En dat gingen ze doen! Massaal op de motor richting snacks. Het was een wirwar van motorfietsen en ons billenknijpen nam ernstige vormen aan. ( zie video) .

Het hotel lag midden in de stad. En van binnen had het in opbouw wel iets van een gevangenis. Lange rijen kamers aan een ongezellige en luidruchtige overdekte binnenplaats. De kamers zelf hadden geen ramen. Frits heeft het ook echt als een gevangenis ervaren maar daarover morgen meer.