Dag 18 - Yellowstone National Park

Howdy! 

Op het moment van schrijven zit ik om 22.00 uur in een blokhut (lodge) in een soort niemandsland in het National Forrest in Cody. Geen internet, geen WiFi. Het heeft ons ongeveer een uur gekost om de Bill Cody Ranch te vinden, maar het was het zoeken waard. We hebben een echt cowboy/western onderkomen. Het zoeken naar deze ranch lag wel een beetje in de lijn van deze dag. Een dag waarop alles anders ging dan we verwacht hadden. Wat een spannende dingen hebben we meegemaakt!

Om 6.30 uur opgestaan om op tijd in Yellowstone te kunnen zijn. Het plan was om door Grand Teton naar Yellowstone te rijden. De weg tussen Grand Teton en Yellowstone neemt ongeveer een half uurtje in beslag.  Aangekomen in Grand Teton een weggetje ingereden waarvan bekend is dat daar wel eens Elanden te vinden zijn. Gisteren hadden we dat ook al geprobeerd maar is het niet gelukt, vandaag hadden we meer succes. Heel in de verte zagen we een Eland grazen. Onze dag kon niet meer stuk. Of toch....

Beetje vaag maar het is een Eland

Na ongeveer een uur op pad te zijn komen we aan bij de ingang van Grand Teton (bij Moran Junction). De zon had inmiddels plaats gemaakt voor donkere bewolking en lichte sneeuw. Bij de ingang wisten ze ons te vertellen dat de South Entrance van Yellowstone gesloten is wegens hevige sneeuwval en dat de weg afgesloten is. Alternatief is de West Entrance via Idaho, 2 1/2 uur verder...

Ons mooie plan om via de South Entrance binnen te komen, een gedeelte van Yellowstone te doen om vervolgens via de East Entrance naar Cody, onze overnachtingsplek te gaan, viel hiermee in het water. Wat nu? Blijven in Jackson of toch maar naar Yellowstone. We kozen voor het laatste.

Om 14.30 uur kwamen we aan bij het visitors centrum bij de East Entrance. Een Park Ranger heeft op een zeer geanimeerde manier al onze vragen beantwoord en ons laten zien wat we in zo’n anderhalve dag kunnen doen. De meeste wegen waren inmiddels weer open ( behalve de South Entrance), of ze open blijven kon hij ons niet vertellen, dat hing helemaal van het weer af. Ook wist hij niet zeker of de East Entrance wel op open bleef. Lichte stress bij ons want als dat niet het geval was dan moesten we helemaal omrijden naar Cody toe en dat was ook weer een paar uur. Maar goed, het park in en dan zien we het allemaal wel. We wilden geen beren op de weg zien ( of ja....eigenlijk wilden we dat wel)

Het eerste dier dat we tegenkwamen was een Elk. Mooi om zo’n dier in dat waanzinnig mooie landschap te zien liggen. 

Dit landschap is weer zo anders dan wat we al gezien hebben. Dennenbomen, bergen, rivieren, meren, geysers. En dat alles in een steeds witter wordende wereld en dalende temperatuur. Vandaag wilde we in ieder geval naar de Canyon waterval, de hoogste waterval in het park en naar Hayden Valley, hier zou je heel veel wildlife kunnen zien. De rit naar de waterval was adembenemend, letterlijk. Frits zat aan het stuur en ik ernaast, met samengeknepen billen. De weg bleef maar stijgen en het ging steeds harder sneeuwen, na iedere bocht nam het zicht af en werd de weg witter en witter. Met 0 graden en sneeuw in ons gezicht naar de waterval gelopen. Foto gemaakt en weer snel de auto in....dromend van handschoenen, winterjassen, thermosokken en bontmutsen.

Door naar Hayden Valley, niks te zien... totdat we ineens aan de rechterkant van de weg achter een heuvel een echt grote bizon zagen staan. Auto aan linkerkant van de weg op een parkeerhaven en Frits had al een plan om die heuvel op te klimmen. Hij wil uitstappen en ziet een groot bruin gevaarte naast de auto staan, staat er dus praktisch naast onze auto een bizon! 

Omdat we het park uit willen zijn voordat het opnieuw gaat vriezen rijden we door richting de East Entrance, op goed geluk. Naar boven rijdend daalt de temperatuur naar -1 graad maar de weg lijkt open te zijn. Eerst nog een stuk weg waar de Ranger ons voor gewaarschuwd heeft. Aan deze weg zijn werkzaamheden en is moeilijk begaanbaar. Nou dat moeilijk begaanbaar was een understatement, Parijs-Dakar was er niets bij. Met ons huurautootje door kuilen, modderpoelen over verhoogde randen en door de sneeuw. Weer met samengeknepen billen...

Dat stuk achter ons gelaten door naar de East Entrance, deze gaat over een bergpass. Op het hoogste punt was het -3 en begon zich ijs op de weg te vormen. Weer samengeknepen billen maar ontzettend mooie uitzichten. Voor wie de film Narnia kent, ik waande mij in een scène van deze film.

We hebben het gehaald! Ondanks wat tegenslagen is onze indruk van dit park goed. Morgen gaan we nog een poging wagen, het schijnt beter weer te worden.